voorbestemde ietsen en de peking express

Zoals de meesten van jullie al hebben meegekregen via Facebook, whatsapp, sms, e-mail, theekransjes, postduiven en rooksignalen zit ik inmiddels weer in het zonnige zuiden (Eurazië wel te verstaan)

De 10 maanden Nederland waren leuk en al helemaal toen Sinan ineens voor de deur stond op mijn verjaardag en lekker 3 maanden bleef, maar, die drie maanden daar moest het dan van ome Wilders ook bij blijven... Ook op het gebied van een baan schoot het geen meter op en eigenlijk had ik daar ook LAK aan (haha lak, weet je wel, schildersbedrijf weet je wel ;) )

Anyway toen ik er dus bij mijn oude werkgever achterkwam dat er geen contract in zou zitten voor mij hebben we eraan gedacht om samen terug te gaan naar Turkije. Maar ja, wat ga je dan doen? weer terug in een hotel samen? dat zagen we ook niet zo zitten maar ach, dat moest dan maar, als we dan maar samen waren toch? Of toch in Nederland nog een keer proberen.. maar ook dan weer drie maanden moeten werken om vervolgens weer te horen dat er toch geen budget is voor een contract of iets in die zin? nee daar had ik eigenlijk ook geen zin in.

Maar wat moet je dan? Je wilt geen afscheid nemen van familie en vrienden maar je hebt aan de andere kant van het continent ook nog vrienden en familie.. Je wilt goede arbeidsvoorwaarden, werktijden en een uitdagende baan, maar die kunnen ze in Nederland eigenlijk niet bieden.. je wilt voldoende verdienen? dan moet je in Nederland blijven.. Wil je samen een leven delen met je man? Dan is het misschien maar beter als je gaat... best moeilijk hoor zo'n beslissing! Vooral als je in geen van beide landen eigenlijk een fatsoenlijk vooruitzicht hebt.

En toen! Toen ging de telefoon!! Corendon Antalya of ik nog interesse had in de baan waarvoor ik in november had gesolliciteerd en ja hoor aangezien ik net had gehoord dat ik bij die andere kwast (wederom haha) geen contract zou kunnen krijgen kwam dat telefoontje natuurlijk als een soort van voorbestemd iets over... Dat waar je in Nederland al 10 maanden naar op zoek bent krijg je zomaar ineens aangeboden! Nou daar gaan we dan natuurlijk voor!

Dus ik naar Lijnden voor een sollicitatie/kennismakingsgesprek..
Waar ligt Lijnden? hoor ik jullie denken.. nou dat weten ze zelfs in Lijnden niet.
Je kunt er met het openbaar vervoer namelijk niet komen.. nu zal ik jullie niet vervelen met teveel details maar laten we zeggen dat ik er drie uur en 18 minuten over heb gedaan om bij dat kantoor te kunnen komen en dat er treinen, bussen, een benenwagen compleet met vastlopen achter de vangrail van de snelweg en taxi's bij betrokken waren.. (wat een wereldreiziger ben ik heah!)

ANYWAY ik ben er gekomen en heb het genaild zoals ze dat zeggen want een week later werd ik gebeld; ik had de baan! Of ik per 1 april zou kunnen starten.. Nou mooi, dat kan inderdaad.. goed bij deze is je ticket geboekt.. nog mooier, mag ik dan misschien extra kilo's bijboeken? want ik moet natuurlijk wel mijn hele hebben en houden meeslepen.. Ja dat kon, is 30 kilo genoeg?.. Nou dat moet dan maar lukken.. Mooi! dan boek ik er 30 kilo bij dan geeft dat een totaal van 50 kilo is dat ok?... uuuuhh dat is zeer zeker ok (ik dacht namelijk dat het 30 kilo in totaal zou zijn.. ik blij)

Nou mooi tot de 1e april dan! (geen grap!)

*klik*

YİHAAAAA nou dat is alvast geregeld heah? nu alle andere zooi nog zoals: hoe krijg ik in godsnaam 100 kilo aan kleding en hebberijen vermomd als 50 kilo mee? Nou heel simpel: Niet... anderhalve week van spammen op marktplaats (bedankt mam!) en een paar honderd euro rijker was er van die 100 kilo nog ongeveer 95 kilo over.. 48 uur 4 koffers een verhuisdoos en heel wat tranen later stond ik klaar voor vertrek met mijn 48.7 kilo (Ja Ja!) en was ik net zo snel al ingecheckt en vertrokken. (die verhuisdoos is rouwens achtergebleven dus als er nog mensen zijn die richting Antalya afreizen? graag afhalen te: poortersve...... ;)

Ondertussen had Sinan in Antalya al heeeel wat appartementen bezocht en afgestreept en met heeeeel wat bedoel ik er geen 4 of 5 maar zeker 40 met als gevolg dat ik nog geen 2 uur nadat ik voet op Turkse bodem had gezet in het eerste appartement mijn neus stond op te trekken.

Appartementen zoeken in Turkije is een beetje zoals ik mij voorgesteld had hoe het zou zijn om mee te doen aan Peking express.

Je stapt in de auto en rijdt naar de buurt waar je wilt wonen vanuit de auto zoek je de balkons van appartementencomplexen af naar een geel spandoek waar KIRALIK op staat (te huur) wanneer je gelukt hebt zijn de telefoonnummers eronder leesbaar (soms is het een makelaar soms de eigenaar zelf) als je gelukt hebt nemen die direkt op en zullen zij jou vertellen of het appartement nog wel echt te huur is (vaak niet dan zijn ze de banner vergeten) zo ja, hoeveel kamers het heeft, hoe oud het is etc. etc. en dan hoeveel het kost (zoals met alles wat verkocht wordt hier, kan ook op deze prijs worden afgedongen (ja ook de huurprijs ja)

Dan zullen zij je vertellen of je wel of niet mag komen kijken en dan kan het ook nog zijn dat er ook al iemand anders daar is om het te bezichtigen.. vind je het wat? dan begint het gezeik pas echt:
wat doe je voor werk? waar kom je vandaan? wat doet je moeder en wat doet je vader? waar komen zij vandaan? etc. etc. wil je er dan nog steeds wonen? (NEEEE) nou mooi want zij verhuren het toch ook liever aan dat ander koppel of ze wachten tot er iemand komt kijken die voor de overheid werkt of ze zeggen gewoonweg 'nee' en dan hangt dat gele 'KIRALIK' spanddoek er volgende week nog.

Dus dan rij je weer verder en stop je (liefst abrupt, midden op de straat, pal achter dat ander stel dat net naar datzelfde spandoek staat te turen) weer bij het volgende appartement om dat allemaal weer te doorstaan.

Dit hebben we zo 4 dagen volgehouden 12 appartementen heb ik van binnen gezien de een nog mooier of lelijker dan de ander en helaas hebben we tot op de dag van vandaag geen keuze kunnen maken of blijkbaar waren we niet geschikt genoeg voor achterbuurt 12 hoog achter ;) maar ach, het kan dus blijkbaar allemaal met een dag of 2 geregeld zijn.

Wel hebben we al meubels kunnen vinden en dat was eigenlijk veel simpeler dan gedacht. Turkse meubels zijn namelijk (met alle respect) lelijk. Nee, weet je wat, zonder alle respect.. serieus wat is dat toch dat alle Turkse meubels diamantjes of spiegels of franjes of bloemetjes of glittertjes moeten hebben?!?! aaah!

Maar daar! ineens! in de verte een prachtig gezicht! houten meubels (gewoon zoals dat in Nederland in een meubelzaak staat) alles in 1 kleur zonder diamantjes, bloemetjes of neon kleuren. Daar in dat meubel paradijs hebben wij lekker gewoon alles besteld wat we moesten hebben: Woonkamer, slaapkamer en eetkamer voor een mooi bedrag van ongeveer 1800 euri (dat is dan wel weer prachtig aan Turkije!)

Maar nou hebben we dus alleen nog maar een aantal muren en een dak nodig.. voor eromheen weet je wel.

Oh jaaa! en natuurlijk ben ik tussendoor ook nog eens begonnen aan die nieuwe baan: Callcenter reisadviseuse bij Corendon vliegvakanties en het is nog leuk ook! Het hele team bestaat uit Nederlands sprekende (dan wel niet Nederlandse) dames van mijn leeftijd en wat we doen is de telefoon beantwoorden en aan de hand daarvan reizen boeken, wijzigen, klachten afhandelen, transfers regelen etc. etc. etc. op dit moment krijg ik nog voornamelijk veel informatie en mag ik het boekingssysteem alleen gebruiken voor oefeningen die binnen de training vallen maar ik vind het wel interessant!

Ook is het eerste teamuitje al gepland dus ik denk dat het allemaal wel goed komt.

Maar daar over meer de volgende keer!